ერთ-ერთმა გზამ ჩემს ბლოგამდე მიმიყვანა; აი, იმ ბლოგამდე, რომლის შექმნაზეც ორი წლის წინ დიდი რესურსი ჩავდე. ჩემი ბოლო გაუჩინარება ყველაზე ხანგრძლივი გამოდგა – 1 წელი ამბების გაზიარების, უხილავ ადამიანებთან ლაქლაქისა და კლავიატურის წკაპა-წკუპის გარეშე.
დიდი ხნით გავუჩინარდი, მეც ვიცი ეს... რა არის, იცით? – ჩემს ყავისფერ კარადაში შემთხვევით გადავვარდი და ვეღარ გამოვიკვლიე გზა, მაგრამ ახლა გამოვედი და ტკაცუნა თითებიც მოვიყვანე საწერად, არადა თავზე მაყრია საუნივერსიტეტო დავალებები და მასალები.
დაწერილია საგანგებოდ თბილისის წიგნის 25-ე საერთაშორისო ფესტივალისთვის. და აი. 2019 წელს ჩაიწერა ისტორია, რომელიც ჩემს პირად საცავში ინახება და მრავალსახაა სხვა ისტორიებს შორის. 4 წლის წინ, როცა ჯერ კიდევ ჩიტისგულა ბავშვი ვიყავი, თბილისის
რაზე ვოცნებობთ ადამიანები ან როდის ვიწყებთ ოცნებას? გვჭირდება ეს ფენომენი? — თუ კი, მაშ, როგორი უნდა იყოს ჩვენი ოცნება? ადამიანების ცხოვრება ან ხანმოკლე, ან გრძელვადიანი ჯაჭვური ციკლია, რომელშიც ათობით და ასობით ფენომენია მოქცეული. ზოგი
ეს ბლოგი ჩემს გეგმებში არასდროს შედიოდა, მეტიც — არასდროს მიფიქრია მის იდეაზე, ყველაფერი უცებ მოხდა; ვიწექი, ვფიქრობდი და მოგონებები კარს ეჯახებოდნენ, ანგრევდნენ ჩემს გონებას და ცრემლებად გარდაიქმნებოდნენ. მაშინ მივხვდი, ყველაფერი უნდა გადამედო გვერდზე და
„და დინამიტით დახოცილ თევზებს ჰგავდნენ ფოთლები სიჩუმის წრეში“ — შემოდგომა 1-ელ სექტემბერს არ დაგვდგომია თავს, არამედ უფრო ადრე, აგვისტოს ზენიტში, თუმცა ზოგს არ დაუნახავს, ზოგმა თვალი აარიდა, ზოგმა კი შევამჩნიეთ, როგორ ფეხაკრეფით, მელასავით მოიწეოდა
ყველაფერს და ყველას აქვს ვადა (ასე იტყოდა ჩემი „რატომ ჰეიდენი“). სანამ მზე ეპატრონება ჩვენს მხარეს, მანამდე მოფართხალე თევზი ვარ და ყოველგვარ „უსურვილობაში“ ვცურავ. ამიტომაც, ერთი თვით უნებური პაუზა გამომივიდა და ფელიქსთან ჯდომა, მასთან
ყველაფერი იწყება ერთგან და ყველაფერი მთავრდება სადღაც. არა, ჯერჯერობით კრემატორიუმი არ მჭირდება და არც მამა ზეციურთან მაქვს დაჯავშნილი ვიზიტი ჩაის სმაზე. სამაგიეროდ, ჩემს ქუჩაზე ერთი სარეკლამო კომპანიაა, რომელსაც კრეატორი ჰქვია და ყოველ ავლა-ჩავლაზე
მე ისევ აქ ვარ. ბოლო ბლოგის გამოქვეყნებიდან რაღაც დრო გავიდა, მაგრამ რამდენი, არ ვიცი და შემოწმებაც არ მინდა. ერთი ისაა, რომ ეს იყო ყველაზე ხანგრძლივი პაუზა, მიუხედავად იმისა, რომ აქამდეც მინდოდა საუბარი ჩემთვის
ისტორიების, ფიქრებისა თუ განცდების საჯაროდ გაზიარება კარგი საშუალება აღმოჩნდა იმისთვის, რომ მეტ-ნაკლებად მაინც გავთავისუფლდე უხილავი გისოსებისგან. ამას ისიც ადასტურებს, რომ უკვე მესამედ ვჯდები საწერად და დინებას მივყვები. წინა ორ ბლოგთან შედარებით ეს მეტად
ეს რიგით მეორე ბლოგია და ვეცდები, რომ შედარებით იუმორისტული გამოვიდეს (რაღაც ნაწილი მაინც), მაგრამ ვერაფერს დაგპირდებით, რადგან ბოლო რამდენიმე კვირაა ჩემი განწყობა და მდგომარეობა პარალიზებულია, ზოგჯერ კი ციკლოიდივით ვარ. საქმე არც ისე კარგად
ეს არ არის სტანდარტული ბლოგი. აქ ვერ შეხვდებით ჩარჩოებს, დადგენილ წესებში დაწერილ ტექსტებს. ხშირად გაწყვეტილ აზრებსაც გადააწყდებით, მაგრამ დამიჯერეთ, რომ ეს უფრო სინამდვილეა, ვიდრე მუდმივად საზღვრების დაცვა. აქ მხოლოდ მე ვარ და ჩემი