10 წელი სმენის დაქვეითებიდან
აწ უკვე გასული წლის დეკემბერი იმდენად უჩვეულო იყო, აქციების პარალელურად, მთელი თვე დავუთმე ფიქრს, წარსულის გახსენებას, მოვლენების გადააზრებასა და კვლავ პასუხგაუცემელი კითხვების დასმას.
ზუსტად 1 დეკემბერს 10 წელი გავიდა, რაც სმენადაქვეითებული პირი, ჩემებურ ენაზე კი, უყურო ვარ.
მრგვალი რიცხვია და ჯერ კიდევ შემოდგომაზე გადავწყვიტე, რომ აუცილებლად დავწერდი ამ ისტორიაზე ყველაფერს თუ ვერ და არ, ბევრს მაინც და გავაზიარებდი იმ გამოცდილებას, რომელიც დავაგროვე, ვაგროვებ და კიდეც დავაგროვებ. დეკემბერი ისე გაილია, რომ დროის დიდი ნაწილი რუსთაველზე გავატარე, ხოლო შინ ყოფნისას ვმუშაობდი. ქრონიკული დაღლილობა და „ახლა ამის დრო არ არის“ ბლოგის წერა გადაავადა.
უსამართლობაა ის, რომ შენ არ აგირჩევია შენი ცხოვრების ზოგიერთი გზა. თუმცა სწორედ ამ გზებით გიწევს იარო ნაბიჯ-ნაბიჯ და ხშირად გადაყირავებულ ხის მორებს და უფრო მწვავე დაბრკოლებებს მოერიო, აჯობო და გადალახო, რათა შემდეგ ბარიერებს შეხვდე და მათაც აჯობო ჭკუით.
რა მოხდა სინამდვილეში?
ჩემი ამბავი 2014 წლის დეკემბერში ისე მოულოდნელად დაიწყო, როგორც ატაკამას უდაბნოში წვიმა მოდის. ჩვეულებრივ ვცხოვრობდი, დავდიოდი თბილისის ერთ-ერთ საჯარო სკოლაში (ეს პერიოდი საუკეთესოა მოსწავლეობიდან, მიუხედავად იმისა, რომ ამ სკოლაშიც მქონდა შეხლა-შემოხლა კლასელებთან), ვკითხულობდი და სახლში უფროსებს ვეხმარებოდი.
იმ თვეს პირველად ვეზიარე ჰარი პოტერის ჯადოსნურ სამყაროს და ტრილოგიის ყურება დავიწყე. ეკრანთან ვიყავი მიწებებული და თვალს ვერ ვწყვეტდი ჩემსავით 11 წლის ჰარის და მის მეგობრებს.
ფილმის ყურებისას ვინმე თუ მეტყოდა ან მკითხავდა რამეს, ისეთ დაბნეულ პინგვინს ვემსგავსებოდი, გეგონებოდა, პირველად გამეგო ადამიანის ხმა. გონებაარეული მივბრუნდებოდი და ვიტყოდი, – ა?
რომ გამიმეორებდნენ, წესისამებრ ვპასუხობდი და ჩემს უჩვეულოდ ქცეულ ქცევას აღარავინ აკვირდებოდა, მათ შორის – არც მე. ზამთრის ბოლო თვე ასე გაილია და აჭრელდა ერთი ცალი ხმოვანი ბგერით.
იანვარში მშობლიურ მხარეს დავუბრუნდით და იქიდან მოყოლებული ჩემთვის ცხადი გახდა, რომ რაღაც მექანიკური დეტალი გაფუჭდა, რომელიც იმ გაუგებრობის წარმოქმნის სათავეში იდგა. ისე გამოვიდა, რომ დაახლოებით 1,5 თვეში მკვეთრად ვხედავდი ცვლილებას, რომელიც ყოველდღიურად რეგრესირდებოდა. ასე, მაგალითად, როცა მაღაზიაში ვიყავი შესული და რაღაცას ვათვალიერებდი, კონსულტანტმა მიმითითა ჯიბისკენ, სადაც ტელეფონი მედო და რომელზეც ზარი შემოდიოდა. უცნაური იყო, ვერ გავიგონე.
უკვე მე-6 კლასის ბოლოს საუბრებს ძლივს ვარჩევდი შორი მანძილიდან და ვცდილობდი, მოსაუბრესთან ახლოს ვყოფილიყავი (რომ შემძლებოდა, ალბათ, კანზე ტკიპასავით ავცოცდებოდი კიდეც). ასე ვიქცეოდი გარეთაც და სახლშიც. მახსოვს, სანამ დედა ჭურჭელს რეცხავდა, ფაქტობრივად, თავზე ვედექი და ისე ვლაპარაკობდით.
სკოლის შემდეგ საფეხურზე ჩემ გარდა სხვამაც აღმოაჩინა, რომ ძველებური ტერეზა აღარ ვიყავი. ეს მაშინ მოხდა, როცა მუსიკის გაკვეთილზე პედაგოგი ტექსტს გვკარნახობდა და ჩვენ ვიწერდით. რაღაც მომენტში სხვებს „ჩამოვრჩი“ და ვთხოვე გამეორება, რა დროსაც კლასელმა ყველას გასაგონად თქვა, რომ, მასწ, მგონი, ტერეზას კარგად არ ესმის. შემრცხვა.
ხასიათით ჯიუტი, შემტევი და ხისტი ვარ, ამიტომ ბოლომდე ვიცავ ჩემს პოზიციებს მანამ, სანამ მიზნამდე მივალ. ასე მოხდა მაშინაც, როცა მშობელს კერძო, სასულიერო სკოლიდან საჯაროში გადაყვანა ვთხოვე. მიზეზი მარტივი და ზედაპირზე მოტივტივეა – ბულინგი და კედლებში ჩამჯდარი ხარხარი. ცოტაოდენმა გარჯამ და ათობით არგუმენტმა გაჭრა და გადავედი ჩემთვის რიგით მე-3 სკოლაში, სადაც ჩემი დაცინვის ობიექტად გადაქცევა გაგრძელდა და კიდევ უფრო გამწვავდა.
არც იქ დავყავი დიდ ხანს, მაგრამ რა დროც მანდ გავატარე, იყო ტკივილით და ცრემლით სავსე. უდიერი მოპყრობა არა მხოლოდ თანატოლების მხრიდან მოდიოდა, არამედ თვით დამრიგებლის მხრიდანაც. თქვენ რას იზამდით, მასწავლებელს რომ ეთქვა – „საბუთს თუ არ მოიტან, ძვლებში გადაგამტვრევ“?
დედაჩემს ვუთხარი მომხდარი და შემდეგ დღეს სკოლის დირექტორს შევხვდით ბიბლიოთეკაში, რა დროსაც მტყუანი ისევ მე გამომიყვანა ზემოხსენებულმა პედაგოგმა და ტერეზას ისედაც უჭირს მოსმენა და მოელანდებოდაო.
იმ საჯარო სკოლიდან გადასვლის მიზეზი, მართალია, ის იყო, რომ ქიმიის ექსტერნის გამოცდაში ჩავიჭერი (დასამალი და სასირცხვილო აქ არაფერია. ყველას გვაქვს პირადი ჩონჩხები შორეულ კარადაში და, სხვათა შორის, მოგვიანებით ქიმიას ბრწყინვალედ ვსწავლობდი), მაგრამ მალევე გავიაზრე, რომ კარგი რამ მოხდა და დავტოვე იქაური მომწამვლელი გარემო. ამრიგად და საბოლოოდ, გადავინაცვლე ჩემთვის ბოლო სკოლაში, რომელიც გაგანია პანდემიის მძვინვარებისას დავასრულე.
მე-9 კლასის დასაწყისი გარდამტეხი ეტაპი იყო ჩემს ცხოვრებაში, ვინაიდან სწორედ იმ წლიდან ყველასთვის გაცხადდა სინამდვილე – პატარა კატა-გოგოს სმენის დაქვეითება აქვს.
ახალი სასწავლო წლის დაწყებიდან მალევე ცუდად გავხდი შუა გაკვეთილზე და ექიმთან ჩავედი, რომელიც აღმოჩნდა ჩემი ბავშვობის პედიატრი. კაბინეტიდან ბებიაჩემისთვის ზარის გაშვება და ჩვენი ერთობლივი წასვლა თბილისში თითქმის ერთდროულად მოხდა. მაშინ დედაჩემი ემიგრანტი იყო და სახლში ორი შვილი ჰყავდა დატოვებული – მე და ჩემი უმცროსი ძმა.
დედაქალაქში სისხამ დილით ჩასულებმა პირდაპირ კლინიკებს მივაშურეთ. აუდიოგრამები, ტიმპანომეტრიები... ქაღალდების ცვენა, ექიმების კითხვები, დაკვირვება, ლოდინი საუკუნო დიაგნოზის – სმენის ორმხრივი ნეიროსენსორული დაქვეითების – გასაგებად. ცოტა მოგვიანებით, ასე რამდენიმე წელიწადში, ამ პრობლემას გვერდით მივუსკუპე კიდევ ერთი ცინცხალი დიაგნოზი – მხედველობის ნერვის ატროფია.
ვერ გეტყვით, რას განვიცდიდი მაშინ. სრული ქაოსი მქონდა გონებაში, ჯერ ვერ ვხვდებოდი, რასთან მომიწევდა შერკინება მთელი დარჩენილი ცხოვრება. დაძაბული ვიყავი, მეშინოდა, ვსვამდი კითხვებს და პასუხები არსად ჩანდა. 14 წლის ასაკში ოფიციალურად მომენიჭა შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირის სტატუსი და დამენიშნა საპენსიო დახმარება, რომელიც ყოველთვიურად 100 ლარს შეადგენდა.
მე და ბებიამ მოთხოვნა გავაგზავნეთ სმენის აპარატის მისაღებად, რომელიც სახელმწიფო აფინანსებს და უკან დავბრუნდით. მალევე დედა ჩამოვიდა და უკვე მასთან ერთად გავემგზავრე აღმოსავლეთში, რათა კუთვნილი აპარატი მიმეღო და მომერგო. ის მომენტი, როცა ყურის ჩანართი ამიღეს, ვფიქრობ, არასდროს დამავიწყდება, მაშინაც კი არა, თუკი ოდესმე ამნეზია დამემართება.
ყურში სპეციალური მოპლასტინო მასის ჩასხმისთანავე ავტირდი და ავზლუქუნდი, ვითარცა შვლის ნუკრი. იმ წამს მეგონა, რომ გარე სამყაროს მოვწყდი და ვეღარასდროს გავიგონებდი ხმებს, რომლებიც მანამდე მესმოდა. დედამ ხელი ჩამჭიდა, თვალებით მეუბნებოდა – ,ყველაფერი რიგზეა“.
ქვეცნობიერად ვიცოდი, რომ ასე არ უნდა შემშინებოდა, მაგრამ მაინც ვლუღლუღებდი, თითქოს ზვიგენის ხახაში ვიჯექი და არა – ექიმის ოთახში.
ჩემი პირველი აპარატი სტანდარტული ჯაბახანა იყო, რომელიც საქმეს ვერ ასრულებდა და ვერც შეასრულებდა, რადგან არსებული დაქვეითების ხარისხისთვის შეუსაბამო იყო. თუმცა იმ მომენტისთვის ოჯახი სხვა ვერაფერს ვიზამდით, ამიტომ აპარატდამაგრებული ჩამოვედი ფოთში და დავიწყე მასთან შეგუება. თავს ნახევრად კიბორგად ვგრძნობდი – ერთ ყურში ბუნებრივად მესმოდა, მეორეში – ტექნოლოგიურად, რაც საკმაოდ დისკომფორტული იყო და უარესად მაწიწკნიდა სათუთ ნერვებს.
ასე იყო თუ ისე, როცა სკოლაში დავბრუნდი და ფეხი შევდგი კლასში, ოვაციებით და ტაშისკვრით დამხვდნენ ბავშვები და მასწავლებლები. ჩემთან ერთად სხვებიც ელოდნენ ჩემს ხელმეორედ დაბადებას, თუ ასე შეიძლება ითქვას.
დიდ ხანს ვერ გასტანა ასე ყოფნამ და აპარატი თაროზე შემოვდე. ლოდინის ახალი ქვიშის საათი გამოიძერწა გონებაში და ათვლა დავიწყე უკეთესი მოწყობილობის შესაძენად, რომელიც მაშინაც და ახლაც საკმარისად სოლიდური თანხა ღირს.
დღეები რომ თვეებად გადაიქცა და მივხვდი, ასე საკმაო ხანს მომიწევდა ყოფნა, ვინაიდან ოჯახი მუდმივად გადარჩენის რეჟიმში ვცხოვრობდით და ჩემი აპარატები ფუფუნების საგანი იყო, 2019 წლის ნოემბერში არც მარცხენა და არც მარჯვენა ფეხით არ ავმდგარვარ დილით, უბრალოდ, საწოლიდან საჰაერო ბუშტივით ამოვფრინდი და გადავწყვიტე, ჩემით დამეწყო ბრძოლა ისევ ჩემი თავის გადასარჩენად.
ფოთი მართლაც პატარა ქალაქია და, როგორც იტყვიან, ყველა ერთმანეთს იცნობს. დავჯექი და ჩემი სათქმელი შევაკოწიწე და ერთ ტექსტში მოვუყარე თავი, რომელიც ქალაქის ფეისბუქ გვერდზე დავდეთ მე და ჩემმა ნაცნობმა. ცხადია, პოსტის შინაარსი ჩემს ისტორიას და მთავარ საჭიროებას აღწერდა და მორიდებით ვითხოვდი გვერდში დგომას, რათა ოცნება რეალობად ქცეულიყო.
ხელახალი გამოკვლევებისთვის და ერთი აპარატისთვის თანხა ძალიან მალე აგროვდა. როცა ეს ამბავი დედას ვახარე, ატირდა გასაგები მიზეზების გამო. დავაწყნარე და გულწრფელად ავუხსენი, რომ შესანიშნავი დედაა მსოფლიოში, რომ რაღაცები ყოველთვის ჩვენზე არაა დამოკიდებული და ამის გამო დამნაშავეები და ცუდები არ ვართ.
კვლავ აბარგება, გამგზავრება, ეიფორია. დადგა აპარატის მორგების ჯერიც და, ვგონებ, ის კაცი, ვისაც საუბრის აუდიომეტრია ებარა, გვარიანად გავაწვალე და ჩიხში გამოვამწყვდიე. საბოლოოდ, როგორღაც დამირეგულირეს და გამიშვეს, აბა, დაიწყე შეგუებაო.
2019 წელი იმითაც მძიმე იყო, რომ ბებიაჩემი სიმსივნეს ებრძოდა, რომელთანაც, სამწუხაროდ, 2020 წლის პირველივე თვეში დამარცხდა და ყველა კუთხე-კუნჭულიდან აორთქლდა. მხოლოდ ის მამშვიდებს ამ ამბავში, რომ ბოლოსდაბოლოს ტანჯვისგან გათავისუფლდა და, იმედია, იქ, სადაც ახლაა, შედარებით ლაღად კისკისებს და თავისნაირ რთულად გამოსაცნობ კროსვორდებს უკირკიტებს.
დაჟინებით და დაუსრულებელი წუწუნით ლუბა (ჩემი დრაკონი ბებია) იანვარში დედამ 5-თვიანი განშორების შემდეგ, თეთრხალათიანების გარემოდან შინ ჩამოიყვანა. იმ დღეს, როცა ბებია დაბრუნდა და მეც ვიკადრე გაღვიძება, ეგრევე მის ოთახში გავედი. გული ერეოდა, ცუდად იყო, ნაწამები და სულ მთლად გაჩონჩხებული. რომ მივუახლოვდი, არ ვიცი, როგორ და რატომ, ამომხედა და მეკითხება, – გესმის?...
ყველაფერს მოველოდი მაშინ, მაგრამ არა ამ კითხვას. შევცბუნდი. დღემდე ვერ ვხსნი, იმ მდგომარეობაში ჩემი უბადრუკი სმენის თავი რომ ჰქონდა. ამის დრო ახლა არაა-მეთქი და ვეცადე, ჩემებურად გადამეხარხარა.
5 წელი გავიდა მისი წასვლიდან და ყოველ ჯერზე ვიხსენებ ამ შემთხვევას. ერთგვარად ძალას მაძლევს იმის გააზრება, რომ ადამიანი შეიძლება კვდებოდე და მიწა გეცლებოდეს ფეხქვეშ, მაგრამ გახსოვდეს შენთვის ძვირფასი ადამიანი და აგრძნობინებდე, რაოდენ მნიშვნელოვანია მაშინაც კი, როცა თავად სიკვდილ-სიცოცხლის გამავალ ბილიკზე მიღოღავ.
ლუბამ თავისი ამ გაუცნობიერებელი, ინსტინქტურ-მზრუნველობითი ქმედებით კიდევ ერთხელ დამანახა რაღაც საუცხოო, რაც ადამიანებს გაგვაჩნია, მაგრამ უმეტესობა მას არ და ვერ ხედავს და იყენებს. ის ფაქტი, რომ მე ამ დიდებული ქალის შვილიშვილი ვიყავი, ვარ და ვიქნები, იმდენად აღმაფრთოვანებს და არგაჩერების სტიმულს მაძლევს, რომ ხანდახან დაუჯერებელი მგონია ყველაფერი. ლუბა ლალაევა ის ადამიანი იყო, ვინც წრფელად მიყვარდა და მიყვარს, ვინც უკიდეგანოდ მენატრება და მაკლია.
ჩემი სმენის უნარ-ჩვევები ვერც მაშინ გაუმჯობესებულა, როცა კარგი ხარისხის აპარატი მეკეთა თვეების განმავლობაში. ბუნებრივია, ჩამოვყარე ცხვირ-თავ-ყურები და ზოგჯერ ამაოების ქვეყნიერებაში ვვარდებოდი. უკვე პანდემიის დროს, როცა ყველაფერი ჩაიკეტა და ადამიანებიც შინაურ წრუწუნებს დავემსგავსეთ, მოხდა ისე, რომ მარჯვენა ყურისთვის ვიყიდე აპარატი.
ხმერთნი და ჩემი კარის მეზობელი, თინა დეიდა არიან მოწმენი, როგორი იმედით, გარინდებული, თვალებაკიაფებული ველოდებოდი რაღაც მნიშვნელოვან გარდატეხას, როცა სმენის აპარატი კურიერმა მოიტანა (აპრილში) და დედა ყურზე მიმაგრებდა. არაფერი მომხდარა. ვიჯექი და სული წრიალებდა.
ოდნავ მოგვიანებით ძალა და ნებისყოფა ისევ მოვიკრიბე. ივნისში თბილისისკენ გავეშურე სრულიად მარტო. კლინიკაში მისულს აპარატები კვლავ დამირეგულირეს, ცოტა ვიჯახირეთ მე და პერსონალმა და რახან კონსენსუსს ვერ მივაღწიეთ, გამომიშვეს. დაიწყო შეგუების და თანაცხოვრების მერამდენეღაცა ცდა, რომელიც წინანდელივით ჩაფლავდა. საბოლოო ჯამში, ორივე აპარატი თავის ყუთებში გავაწესე.
რთულად ასახსნელი მდგომარეობა
ზემოთ ბევრი რამ მოვყევი და ზუსტად ვიცი, რომ მკითხველს მაინც რჩება კითხვები და მისთვის ჯერაც ბუნდოვანია, რა ხდება რეალურად.
რომ არ დაგიმალოთ, მეც დიდი სიხარულით, ინტერესითა და სიამოვნებით მოვისმენდი, რა ხდება ჩემს თავს ისეთი, რაც ექიმებისთვისაც უცხო და გაუგებარია.
როგორც სულ ზემოთ წერია, დავატარებ კონკრეტულ დიაგნოზს, რომლითაც, წესით და რიგით, იმაზე უარესად უნდა მესმოდეს, ვიდრე ახლა. ჩემნაირი დიაგნოზით სხვებს არ ესმით ისეთი ხმები, როგორებიცაა საათის წიკწიკი (ყველას რომ ეჯავრება და მე მონუსხული ვუსმენ), წვიმის წკაპუნი, ნაბიჯების და სხვა მოძრაობების ხმები, ბაყაყის ყიყინი და ა.შ. რაც ჩამოვთვალე და რაც არ, ყველაფერი მესმის გარკვევით.
შეიძლება ითქვას, რომ არაკლასიკური გაგების სმენადაქვეითებული პირი ვარ, რომელსაც, ფაქტობრივად, ყველაფერი ესმის, მათ შორის – ადამიანთა საუბარიც. მაშ სად მარხია ძაღლის თავი?
ვინაიდან ექიმები ვერ ხვდებიან და ხსნიან, ასე რატომ ვარ, რის გამო დამიქვეითდა სმენა, მე მხოლოდ თეორიების ჩამოშლა და ვარაუდი შემიძლია.
როგორ მესმის?
მე-3 მძიმე ხარისხის მიუხედავად, ზოგადად მესმის ჩვეულებრივ და, მეტიც, ყურსასმენით დავლასლასებ ყველგან და ვუსმენ მუსიკას. ადამიანებთან წერილობით ვკონტაქტობ, რაც უკვე საკმაოდ კომფორტული გახდა. ვერბალური კომუნიკაცია თავისუფლად შემიძლია, ვმეტყველებ და უსასრულოდ ვტიტინებ. ახლა, რა თქმა უნდა, 100 მეტრის და 1 კილომეტრის იქით შეიძლება ვერ გავიგონო, მაგრამ ჩემი ძირითადი პრობლემა უფრო ადამიანის მოსმენის არქონის საშუალებაა. უფრო გასაგებად რომ ავხსნა მდგომარეობა – მე არა სმენა, არამედ სულ სხვა რამ შეიძლება მიშლიდეს ხელს.
ერთ-ერთი ვარაუდი, რომელიც ადრე სამედიცინო სახელმძღვანელოებში ამოვქექეთ, Central auditory processing disorder (CAPD)-ია, რომელიც ოფიციალურად თურმე მოსახლეობის 7% სჭირს სხვადასხვა ჩვენებით, თუმცა მოსახლეობის 20% ახასიათებს შიგადაშიგ და არა – მუდმივად (დროებით, 10 წუთით ან თუნდაც რამდენიმე წამით).
CAPD არ არის გენეტიკური დაავადება, შთამომავლობას არ გადაეცემა და ყველაზე ხშირად უბრალო ყურის ინფექციიდან ვითარდება და უფრო მეტად სკოლამდელ ასაკში (მე 11 წლიდან დამეწყო სმენის დაქვეითება, ამაშიც არ გამიმართლა, როგორც ვხედავ).
ეს მდგომარეობა ნეირონული მოვლენაა და ყურთან და ზოგადად სმენასთან არანაირი პრობლემური გადაკვეთა არ აქვს. უბრალოდ, კოგნიტიური უნარი იმისა, რომ სიტყვა მივიღო, დავამუშაო, ტვინს აღარ უმუშავებს. ვინმე თუ ამბობს, – „ტერეზა, შეიძლება ლომი ვიშვილოთ?“, მე მესმის, – „ტერეზა, შეიძლება ლომი ვიშვილოთ?“, მაგრამ ეს ხმის ბგერები ჩემს ტვინამდე სწორი სიგნალი მიდის, ტვინი ვერ ამუშავებს სწორად და უკან მიგზავნის, როგორც, – „ტაპგბფჯბა დლავნსდფკბ?“
ყველაზე ლაკონიურად რომ შევაჯამო, ასე გამოდის: გესმის, მაგრამ ვერ იგებ.
ეს არის ზუსტად ის, რაც CAPD-ის გული და არსია. სმენის ორგანო – ყური, დაფის აპკი, ძვლები, შიდა ყური – შესაძლოა ჩვეულებრივ მუშაობდეს, მაგრამ ტვინის სმენითი ქერქი და დამუშავების მექანიზმი ვერ ასწრებს მიღებული ინფორმაციის დამუშავებას, ვერ ასრულებს თავის ფუნქციას. აქედან გამომდინარე, CAPD ნამდვილად არ არის არც ბგერის აღქმის და არც ინტელექტის პრობლემა; ესაა სიგნალის დეზორგანიზაცია, ანუ მისი მოშლა – ფოკუსის, ფილტრის, სიჩქარისა ან ყურადღების სუსტი წერტილი ტვინში არსებულ სმენით ქსელში.
როცა არ ვპასუხობ ან ვერ ვაბრუნებ უკუკავშირს, ეს არ ნიშნავს გულგრილობას ან იგნორირებას – ესაა სივრცე, სადაც ჩემი ტვინი ცდილობს დასვას წერტილ-მძიმეები ხმასა და აზრს შორის. სიჩუმის მიღმა ისტორიაა.
გულახდილად და თამამად შემიძლია ვთქვა, გაგონება არ უდრის გაგებას. ბევრ ადამიანს ესმის, მაგრამ ცოტას შეუძლია იმის დანახვა, თუ რას ნიშნავს ტვინით მოსმენა და არა მხოლოდ ყურით. ხმა მხოლოდ ბგერაა, ხოლო აზრი იქმნება დამუშავებით, და თუ ტვინი ვერ ამუშავებს, აზრიც იშლება და, ხშირ შემთხვევაში, საწყისშივე ვერც ფორმირდება. ჩვეულებრივ მოსმენა არ არის პიროვნების ავტომატური რეაქცია, მოსმენა იწყება მაშინ, როცა ადამიანი გადაწყვეტს არა მხოლოდ მოისმინოს ხმა, არამედ გადაუშვას ის საკუთარ აზრებში, გაუგოს და შეიგრძნოს.
ამ ყირამალა თემის გარშემო მოსაყოლი ჯერ კიდევ ძალიან ბევრია, თუმცა ბლოგი ჟირაფის კისერივით უკვე საკმაოდ გრძელი გამოვიდა. ამ ყველაფრის გაზიარება თვეები მინდოდა და თავისუფალ დროს ვუდარაჯებდი, რომ მართლა ისეთი გამოსულიყო, როგორიც ჩანაფიქრში ჩაისახა.
ზღვასავით ვეებერთელა იმედი მაქვს, რომ ჩემი სათქმელი გასაგებად და მკაფიოდ ჩამოვაყალიბე მკითხველებისთვის, რომელთა უმეტესობას, დიდი ალბათობით, ჯერაც არ ჰქონია შეხება სმენადაქვეითებულ ადამიანთან, მასთან კომუნიკაციასა და ურთიერთობასთან. ჩვენ არ ვართ აბეზარები და არ ვიკბინებით, რადგან განსხვავებულად ფუნქციონირება არ ნიშნავს ნაკლს – ეს თავისთავად ჩვენი უნიკალური ძალაა, რომელიც ცხოვრებაში გვეხმარება.
და მაინც, გაგონება ჯერ კიდევ არაფერს ნიშნავს, სანამ ტვინისგან დაზუსტებით გავიგონებთ სიტყვას – „მოვუსმინე“.
შეგიძლია მხარი დაუჭირო ბლოგს და მის ავტორს – ფანდრაიზინგი
წერა და ისტორიების, გამოცდილებისა და სიცილის გაზიარება ჩემთვის ისეთი რამეა, რითაც სასიცოცხლო მუხტს ვიღებ. დიდი ხანია, რაც არავერბალურმა კომუნიკაციამ და სისტემატურმა წერამ ჩემი ყურები ჩაანაცვლა და სხვა ჰორიზონტები გაშალა.
თუ გსურს წვლილი შეიტანო ბლოგის განვითარებაში და დამეხმარო, რათა მეტი შევქმნა, შეგიძლია ჩაერთო ფანდრაიზინგში. ნებისმიერი შემოწირულება მოხმარდება ბლოგის გაუმჯობესებასა და მის აქტიურ შენარჩუნებას.
კატური მადლობა! 🐈
საქართველოს ბანკი
#GE31BG0000000525718524
თიბისი ბანკი
#GE73TB7417945061100111
მიმღები: ტერეზა გალსტიან