2.50 ლარის ყველი, ეგზისტენციალურ კრიზისში ჩავარდნილი ქალი და მე — ფერმერი

ეს რიგით მეორე ბლოგია და ვეცდები, რომ შედარებით იუმორისტული გამოვიდეს (რაღაც ნაწილი მაინც), მაგრამ ვერაფერს დაგპირდებით, რადგან ბოლო რამდენიმე კვირაა ჩემი განწყობა და მდგომარეობა პარალიზებულია, ზოგჯერ კი ციკლოიდივით ვარ. საქმე არც ისე კარგად მიდის, დღითიდღე უფრო მიმწვავდება განწყობა და უფსკრულისკენ მიექანება.

ერთ დღეს, როცა სახლის მიმავალ გზას დავადექი, ჩემი უბნის ხილ-ბოსტნის მაღაზიაში შევიჭყიტე. ვიყიდე კარტოფილი (და ნეტავ, რატომ არ მომტყდა ეს თითები, როცა უპაწაწუნესი ზომის კარტოფილი ჩავყარე პარკში; გათლის დროს ვიღრინებოდი — ზედმეტად მოუხერხებელი აღმოჩნდა) და ერთ-ერთ დახლზე ყველი მოვლანდე. მივედი, დავხედე, დავყნოსე, ავწონ-დავწონე ყველაფერი თავში და გამყიდველს ვეუბნები, რომ „უბრალო“ ყველი მინდა, ოღონდ მხოლოდ და მხოლოდ 2 ლარის. ქალიც ადგა, ცოტა ეჭვის თვალით შემომხედა, მაგრამ მაინც გაჭრა ვეებერთელა ყველი და დააყოლა — სულგუნი ხომ არ გინდაო? ორი წამით ჩავფიქრდი და მივხვდი, რომ სულ არ მესულგუნებოდა და მკვახე არა აღმომხდა. ამავე მაღაზიაში მწვანილების დახლიცაა (ვიცი, არცერთი ხილ-ბოსტნეული ამ მწვანე არსებების გარეშე თითქმის არ არსებობს) და ხშირად არა, მაგრამ ათასში ერთხელ მივუახლოვდები და ღმერთებმა უწყიან, რომელს ვირჩევ — ქინძს, ოხრახუშს თუ სხვას (არ ვერკვევი). საქმე ისაა, რომ მხოლოდ ერთ ღერს (და არა — კონას) ვყიდულობ და იმაზე მეცინება, ეს გამყიდველი რომ არც წონის ამ მწვანილს და ისე მეუბნება, თუ რამდენი თეთრი უნდა გადავიხადო.
ყველი რომ ვიყიდე და გავბედნიერდი, მაღაზიის გამყიდველი საპირისპირო მდგომარეობაში, უფრო ზუსტად — ეგზისტენციალურ კრიზისში ჩავაგდე და ისე გამოვედი მოცუცქნული ფართიდან. წარმოდგენა არ მაქვს, რას ფიქრობს ეს ქალი ჩემზე; შეიძლება დიეტაზე ვეგონო ან არ ვიცი, სულერთია, მოკლედ.

იცოდით, რომ პატარა ელი (მე) ფერმერია? მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ არა. სხვათა შორის, არც მე ვიცოდი ამ ფაქტის შესახებ იქამდე, სანამ არ აღმოვაჩინე, რომ ხახვი გავზარდე.
ისტორია: აპრილში ვიყიდე ორი ცალი ხახვი, ერთი გამოვიყენე და მეორე კარადაში დავტოვე. ერთი თვის შემდეგ, ანუ მაისში, დალაგების დროს ჩემი და ჩემსავით ეული ხახვის შეხვედრა ისევ შედგა; ვერ ვიცანი, ვკითხე, როგორ გრძნობდა თავს და გაზრდილი კუდი დამიქნია დასტურად, რომ ჯერ ცოცხალია. ამოვიყვანე კარადიდან და მაგიდაზე საპატიო ადგილი მივუჩინე. მაგის შემდეგ კიდევ ორი დღე ვუყურებდი ჩემ მიერ გაზრდილ ხახვს და ირონიით გადავძახებდი — აი, რა შედეგი მოსდევს, თუკი სულიერი თუ უსულო ელის კლანჭებში მოხვდება-მეთქი. ბოლოს, გულმა რომ ჩხვლეტა დამიწყო, ავდექი და ნაგავში მოვისროლე საწყალი ხახვი მე, უგულო ადამიანმა.
დასკვნა: ტოქსიკური ფერმერი ვარ.
Post Scriptum: ერთი ნიორი მაქვს, ოღონდ არ მახსოვს, სად დავაბინავე და იმედია, თავისი ძმობილის გამო არ მიჩივლებს ბოსტნეულთა (თუ ხილის?) უფლებათა დამცველთან.

ახლა კი დავუბრუნდეთ განვლილ გაზაფხულს. მანდაც მომეპოვება ერთი თავგადასავლის მსგავსი არსება.
აღდგომიდან რამდენიმე დღეში დედაჩემმა ჩამომაკითხა. ზღვისპირეთიდან ჩამომიტანა რაღაცები, რაც დავაბარე და ბონუსად პასკებიც მოაყოლა. მომავალ დღეს უკვე მატარებლისკენ ავიღეთ გეზი; ვსხედვართ სადგურის შორიახლოს და ვტიტინებთ (ან მხოლოდ მე, ვინ იცის), რა დროსაც ადგა და წავიდა (მგონი, ჩრდილოეთისკენ). ნახევარი საათი რომ გავიდა და დედა აღარსად ჩანდა, ჩავთვალე, რომ გადავუყვარდი და უხილავ გლადიატორებთან დამტოვა მარტო. არადა ძალიან დაღლილი ვიყავი, უძინარიც და წინ შუალედური გამოცდა მელოდა. სანამ დედა ჰორიზონტზე გამოჩნდა, მზეც აიბარგა ცის კამარიდან და ღრუბლებს დაუთმო ადგილი. რომ მოვიდა და ხელში მარწყვით სავსე ორი პარკი შევნიშნე, ბუნებრივია, სიხარულისგან ცას ვეწიე და უკვე მოცურავე ღრუბლებთან ვალსის ცეკვასაც ვგეგმავდი, როცა დედას ხმამ გამომაფხიზლა, დამეხმარეო; საგულდაგულოდ ჩააწყო ჩემი ხასხასა მარწყვი კონტეინერში და ჰე, აბა, წადიო. ავიზლაზნე, ავფხიკე ჩემი თავი, ჩავკოცნე და გადავეხვიე დედას და შინისაკენ წავედი.
სახლში ფეხი ჯერაც არ მქონდა შედგმული, რომ უკვე გამოცდას ვწერდი და მარწყვის რეცხვისთვის ნამდვილად არ მცხელოდა. როგორც კი წერას მოვრჩი, გავაკეთილშობე ისინი და... უსასრულოდ გემრიელი იყო, ღმერთებს გეფიცებით!
რასაკვირველია, ყველა ერთბაშად არ გადავსანსლე. ბოლოს და ბოლოს, დედამ ხომ მიყიდა ეს მარწყვი და უნდა გამომეზოგა?!
ორი დღის განმავლობაში, დილა-საღამოს რამდენიმე ცალს ვჭამდი, „მაგრამ ხანგრძლივ ეს სოფელი გაახარებს ვინმეს განა?“ (წერეთელი ა. გამზრდელი) ერთ დილასაც ვხედავ, რომ ჩემი (დიახ, ძალიან მომწონს ეს კუთვნილებითი ნაცვალსახელი, რაღაცნაირად მედიდურია) მარწყვი ობს შერკინებია. რაღა მექნა, სინანულით ჩავყარე ნაგვის პარკში და რამდენიმე დღე ნოსტალგიით აღსავსე დავდიოდი.

25 მაისს ჩემს კლასელს შევხვდი, რათა საყურე ამეღო (მნიშვნელოვანი ფაქტი: არასდროს ვატარებ'დი აქსესუარებს). ისე მოხდა, რომ ოჯახის ვახშმის დროს დაემთხვა ჩემი სტუმრობა და, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მშიოდა, მაინც ვიუარე თავიდან, მაგრამ ბოლოს ვკრუტუნებდი. ყველაფერი ცივმა ყავამ დააგვირგვინა და იმდენად ამიჩუყდა გული ამ ოჯახის მიერ გამოვლენილ სითბოსა და ყურადღებაზე (რაც ძალიან მაკლია), ცრემლებმა კარი დემონსტრაციულად შემოაღეს, თუმცა ელი რის ელია, რომ არ შეეწინააღმდეგოს ამ მლაშე სითხეს...
საბოლოოდ, საყურე ხელთ ჩავიგდე და დანაყრებულ-დაპურებული შინ დავბრუნდი. 26 მაისს კი სწორედ ეს საყურე გავიკეთე და ისე წავედი წიგნების ფესტივალზე.

შეიძლება ზოგს მინუსი გქონდეთ, ზოგს — პლუსი, მაგრამ, სავარაუდოდ, ყველანი ხედავთ, რა და როგორ ხდება ჩემთან. ერთი ისაა, რომ მივხვდი, ელი (მე) ვერ ცხოვრობს შედარებით ადეკვატურად და მუდმივად ყირამალას ამპლუაშია.

(ტრადიციად დავნერგავ ამ მონაკვეთს) შემდეგი ბლოგი როდის და რაზე იქნება, არ ვიცი. ამ ეტაპისთვის მხოლოდ იმაში გავერკვიე, რომ ახლა ფსიქოლოგიურ ორმოში ვიმყოფები — გამოფიტულობას თავი რომ დავანებოთ, თავს ეულად ვგრძნობ (ელი ეულია), ვერავის ვესაუბრები და მდუმარე თევზი ვარ უკვე ძალიან დიდი ხანია, ფიზიკურად ახლოს არავინ არის, სახლიდან არ გავდივარ (სამუშაოს არ ვგულისხმობ) და არც ვსეირნობ, შემომეფლითა ყველა ძალა, ღილებივით მიმოიფანტნენ ჩემი ნაცნობ-ახლობლები და ა.შ. (რომელიც უსასრულოა).
ფინალურებს რომ მოვრჩები, იმედი მაქვს, მოვღონიერდები და ჭიკჭიკს დავიწყებ.